Heel erg bedankt voor alle lieve en enthousiaste reacties op mijn verhalen. Blij dat het naar meer smaakt maar dit is de laatste. Wie weet win ik nog de loterij en ga ik nog meer reizen. Ik heb
Nieuw-Zeeland, Australie, Canada en Hawai nog op mijn reis-verlanglijstje staan.
De terugvlucht ging prima al had ik in Egypte wel een souvenir in de vorm van een naar bacteriebeestje opgelopen. Ondanks de darmproblematiek kwam ik heelhuids op Schiphol aan, waar een heus
welkomstcomite me te wachten stond. Heerlijk! Voelde me een echte wereldreiziger.
Natuurlijk kwamen alle verhalen meteen bovendrijven dus we hebben eerst een uurtje op een terrasje in de frisse (zeg gerust ijzige) Hollandse wind gezeten.
Ik moet bekennen dat het wel ERG wennen is op Hollandse bodem. Ben al weer aan het werk en de Universiteit begint ook deze week ,dus ik ren weer van hot naar her. Maar ik wilde jullie toch nog een
paar foto's laten zien van het prachtige Chipangali en misschien zit er stiekum ook wel eentje uit Egypte bij.
Vanuit mij luie stoel voor mijn computer een dikke kus en heel erg bedankt voor het meereizen!
Vanmorgen was het nog een beetje roze in de lucht maar toch hadden de receptie van het hotel en mijn chauffeur besloten dat de piramides zichtbaar waren. Daar gingen we. De piramides doemen
natuurlijk al in de verte op en van dichtbij zijn ze overweldigend groot. Maar nog overweldigender zijn de ontelbare handelaren, gidsen, ezeltjes, paarden en kamelen waar je je door heen moet
worstelen. Ik had al na twee minuten door dat dit geen terrein was voor een vrouw alleen. Manmoedig sloeg ik me een weg na binnen en terwijl een Egyptenaar me tegenhield om te vragen wat ik in mijn
zak had ( ik betwijfel of hij daar uberhaupt werkte) en vervolgens Paps zwitserse zakmes in zijn eigen zak liet glijden met de mededeling dat ik hem toch niet mee naar binnen kon nemen, werd t me te
gortig. Ijzig stapte ik dichter bij en neus aan neus gingen we de confrontatie aan. Mijn zakmes kreeg ik terug, ik stapte met al mijn spullen en zakmes in mijn hand ( nog wel dichtgeklapt al dacht ik
erover om hem open te maken) dwars door een gillend douane poortje. Gelukkig had de beambte door dat ik het gehad had met hun allemaal en zei niets toen ik vastberaden door macheerde. Na een minuut
of tien dwars door het woestijnzand te hebben gelopen zag ik mijn chauffeur in de verte. Hij had een gids bij zich. Zuchtend probeerde ik het nog af te slaan maar ik had ondertussen ook wel door dat
ik dan niet zonder mogelijke moord en doodslag alleen langs de piramides kon. 1 ding maakte ik meteen wel duidelijk. No camel! Mijn gids knikte en daar gingen we. Naar de piramide van Cheops en het
Zonneschip waar de Farao zijn laatste vaart over de Nijl mee maakte. Het was prachtig en groots en mooi. En natuurlijk net als je voorbij de drie kleine Piramides van de koninginnen bent (en dus 'in
the middle of nowhere') gebeurt t. ' dis iz mei kamel Moses' Ik schudde nee. De gids zei ja en dat het te ver was om te lopen. 'nein kilometters iz toe farr toe wolk, joe zie it better on the kamel'
Ik had weinig keus en dus daar gingen we. 'Smile smile' riep de gids. Nou kon ik er ook maar het beste van maken en het was ook best wel leuk. Heb alle piramides gezien en de sfinx en na twee uur op
Moses kon ik haast niet meer lopen van de spierpijn. We hadden nog even een ruzietje bij de sfinx want mijn gids wilde er alleen maar langs en ik wilde er naar binnen. ' dont tolk toe eniebodie ent
dont bai eniething' en dat van de grootste afzetter die er rondliep haha. Maar nu ik eenmaal op een paar meter van de sfinx was zal ik er ook dichtbij komen ook. Dus manmoedig stapte ik op de ingang
af, mijn gids en zijn kameel in de Sahara achter latend. Ik had meteen een entourage van gidsen en verkopers achter mij aan. ' no no, laa sjokran en zelfs FUCK OFF, werkte niet dus maar met mijn hele
harem langs de sfinx. Er waren een paar groepen toeristen dus daar bleef ik dichtbij, dat leek ze een beetje in toom te houden. Ondanks alle aandacht was het prachtig om zo dicht bij de sfinx te
zijn. Zonde dat Napoleon de neus heeft afgeschoten. Althans dat vertelde mijn gids mij. Na twee uur zat ik weer bij mijn chauffeur in de auto na een exorbitant bedrag aan de gids kwijt te zijn (vuile
afzetter) en er misten twee knopen van mijn blouse, mijn bh bandje was kapot (weet niet precies hoe maar ik hoop toen ik van de kameel afklom)en had ik ergens een pluk haar verloren, waren mijn
broekzakken met een paar 5 pond biljetten leeg geroofd. Had nog wel mijn tas, camera en zakmes dus ik vond dat ik de strijd met vlag en wimpel had doorstaan. Ik ga straks fiks aan de chocolade en
andere taarten en dan zal het wel weer gaan haha. Morgen had ik nog graag een trip naar het museum gemaakt want daar wil in nog wel even in alle rust rondlopen en de schatten bewonderen maar volgens
mij gaat het niet door. De receptie en Mahmoud vonden het niet safe. Krijg niet precies helder waarom maar het heeft iets te maken met de president en het Tahirplein. Ik kon beter naar een bazaar of
gaan winkelen. Alsjeblieft zeg! IK ga het wel overleven maar ik ben bang dat er een paar Egyptenaren gaan sneuvelen. Haha. Nu ga ik eerst maar lekker douchen en dan probeer ik Axelles record van 7
toetjes te verbreken. Hier in het hotel zijn ze super lief voor me en dragen ze me op handen dus daar ga ik nog lekker even van genieten. En lieve vriendinnen van me. Absoluut geen massages. Er
hebben al genoeg mensen aan me gezeten vandaag brrrr. En speur nog wel de rest van gasten af naar leuke australische of andere huwbare mannen maar niets hoor. Een paar ouderen heren en mannen met
familie. Een grote groep vrouwen die een soort buikdanscursus volgen en veel senioren. Morgen maar een relax dag bij het zwembad of in 1 van de paradijselijke tuinen. Jullie horen van me! Dikke kus
Heb maandagochtend nog een keer mijn ronde door Chipangali gelopen om afscheid te nemen van alle dieren. Daarna nam ik jankend en brullend afscheid van mijn medevrijwilligers en Nicky en Kevin. Wat
een toestand! Afrika en dan met name Zimbabwe is ongeloofelijk mooi en ik hoop daar ooit eens terug te keren maar nu ging ik naar Egypte. Op de heenreis was het zo goed gegaan met het vliegen dat ik
geen problemen verwachte en niet zenuwachtig was. Nou dat heb ik geweten. Ondanks de stralend blauwe lucht voorspelde de piloot al een 'bumpy ride'. Het was afschuwelijk! Luchtzakken, turbulentie en
een zondagsrijder als piloot hadden me binnen de korste keren half in een paniekaanval en vreselijk misselijk en ziek. Toen ik eenmaal vaste grond onder voeten had moest ik me bedwingen om niet net
als de Paus de grond te kussen, pffffffff. Had vreselijk medelijden met mezelf in Johannesburg waar ik met gierende zenuwen en een zieke maag op mijn volgende vlucht moest wachten. 7 uur lang! Had nu
wel voldoende tijd om mijn arme koffer deze keer van top tot teen in te laten sealen. Heb hem streng toe gesproken om in Cairo uit te stappen en netjes op de bagageband te gaan liggen en dat heeft
het arme ding ook keurig gedaan. Jammer was alleen dat ik hem zo goed had ingepakt dat de halve staf van het hotelpersoneel me moest helpen om hem los te maken uit al het plastic en tieraps haha.
Niet zo handig als je ook de schaar en je zakmes in de koffer inpakt. Zucht! De tweede vlucht ging stukken beter. Ik kon zelfs voorzichtig een beetje eten en drinken en een beetje dutten. Al is 8 uur
vliegen wel ontzettend lang als je niet lekker kunt slapen.' Nooit doen hoor Mams, ik kon gewoon geen houding meer vinden op het eind. Niets voor ons!' In Cairo stond er gelukkig iemand met een
bordje van het Oasis hotel en Ms. Birgitte deVries. Heerlijk luxe werd ik door Mahmoud el Fayed naar mijn hotel gebracht. Jammer genoeg is hij geen familie van de Harrods clan in londen, zo
verzekerde hij me. Heb nu al een paar uur door Cairo gereden en het doet denken aan een combinatie van een bouwput en een vuilnisbelt. Absoluut vreselijk! Ik snap helemaal waarom ze in opstand zijn
gekomen maar geloof mij maar, het wordt nooit wat met die Egyptenaren. Als ze zich zelfs niet houden aan de basisverkeersregels dan is de grotere structuur van het opbouwen van een samenleving een
onbegonnen werk. Dit alles psychisch geanalyseerd tijdens een drie uur oorlogszuchtig ritje in het verkeer van Cairo. De witte strepen op de rijbanen suggereren volgens de autorijders alleen maar
rijstroken. Op een twee baans weg kunnen makkelijk 4 auto's naast elkaar rijden en dan staan er ook nog wat geparkeerd. Om 1 van de pleinen te doorkruisen heb je stalen zenuwen en de dapperheid van
een krijger nodig. Gewoon je auto dwars zetten tegen inkomend verkeer en net zo lang schreeuwen en claxoneren todat iemand je langs laat. Ik begon elke keer stralend te applaudiseren als de chauffeur
weer eens tegen het verkeer in een plein overstak om uiteindelijk toch in de juiste richting terrecht te komen. Hij stelde het erg op prijs. Toen ik eindelijk in mijn super de luxe chic hotel was
aangekomen heb ik de rest van de dag in bed doorgebracht. Maar wat een prachtig hotel! Prachtige paradijselijke tuinen. Grote kamers en badkamers. Overal terrassen en restaurants en fonteinen en
palmbomen etc etc. Genieten! Ik at het diner in het Bedoein Restaurant en het was in buffet vorm. Het enige nadeel was dat ik niet zoveel kon eten als ik wilde. Ik moest nog denken aan Axelle met
haar 7 nagerechten haha. Ik redde het gewoon niet want er waren wel 14 taarten. Verse dadels, sauzen, fruit, chocola, baklava etc etc. Absoluut verrukkelijk! Vandaag stonden de piramides op het
programma maar toen ik wakker werd was de omgeving in een rode waas veranderd. Een stofstorm! Iedereen verzekerd me dat dit nooit voorkomt dus natuurlijk stel ik me er op in dat ik die hele piramides
niet te zien krijg. De chaufeur bracht me in plaats daarvan naar het Tahir plein en het Nationaal Museum, nadat hij langs de onzichtbare piramides had gereden. ' joe kan not zie them in dis wetter'
Ja dat was wel duidelijk, je zag een iets rodere schaduw maar dat was alles. Zucht! Maar toen het museum. O wat was het heerlijk. Ronddwalen in dit prachtige gebouw met zijn onvoorstelbare chaotische
schatten. Ik had express geen gids genomen en het was heerlijk rustig dus ik heb drie uur lang overal in alle rust gelopen en gedroomd en gekeken. Geef mij maar een museum en wat tijd en ik vermaak
me wel. In het hotel verzekerde de receptie en chauffeur dat de door mij gedachte drie uur te lang was. ' no no trie auwers is toe long, wan or toe is ienuf. There is nothing to see.' Nou geloof mij
maar drie dagen is nog tekort. Alleen de zaal met Ramses en Toetachamon heeft me al een uur gekost er er zijn ongeveer 50 zalen dus.... Maar heerlijk genoten van mijn veel te korte drie uur. Ik
veroorzaakte nog wel een relletje bij binnenkomst want had niet gezien dat je geen camera mee mocht nemen. Dus na door een controle als bij de douane van het vliegveld te zijn gekomen moest ik weer
terug om mijn camera in bewaring te geven. De tweede keer vonden ze mijn zwitsers zakmes in mijn broekzak en zuchtend sloeg de zelfde bewaker zijn ogen ten hemel en begon tegen me te mopperen. Ik
mopperde net zo hard terug in onvervalst Twents maar moest toch weer terug naar de man van de bewaring. De derde keer kwam ik met geheven handen alsof ik onder schot werd gehouden binnen en draaide
ik een stralend pirouette voor de bewuste bewaker. Hem vooral uitnodigen om me te fouilleren (schrijf je dat wel zo?) Hij moest er toch wel om lachen en daarna kon mijn museumavontuur beginnen.
Morgen is hopelijk de stofstorm gezakt en zie ik de piramides eindelijk. Ik laat het jullie weten. Dikke kus voor iedereen en vind het heerlijk om jullie reacties te lezen. Heb het te leuk om heimwee
te hebben maar mis jullie natuurlijk wel. Mara bij het heerlijke eten en Dien om verhalen te vertellen. Axelle vooral bij de lekkere chocolade taart en Jan om met me door het museum te struinen. JE
HAD GENOTEN LIEFFIE en mijn zus om me uit de problemen te houden al doet ze het fantastisch uit Nederland. Sorry dat ik zo lastig ben lief, en dat jij en mam zoveel moeten regelen. Extra dikke kus
Morgen weer een verhaal! Tot dan.
Mijn laatste verhaal vanuit Chipangali. Wat een triestheid. Misschien kom ik weer in 'the mood' als ik de prachtige pyramides zie overmorgen maar nu ben ik verdrietig. Kevin heeft me wel een
prachtige laatste dag bezorgd want hij wilde graag Kala de luipaard verhuizen naar haar grote net opgeknapte kooi. Nou dat was een belevenis. We probeerden eerst om haar in het nachtverblijf en the
trapcage te drijven maar ze werkte niet echt mee. Dus besloot Kevin om toch maar een verdovingspijl af te schieten. Hij had het natuurlijk liever niet want het blijft altijd risicovol want je weet
het juiste gewicht niet en hoe sterk het hart is maar gelukkig heeft Kevin het ontelbare keren gedaan en kent jij elk dier op zijn park heel goed. Het verdoven ging goed maar ze sprong natuurlijk
boven op haar nachthok waar de verdoving prompt begon te werken dus wij stonden allemaal met kloppend hart te hopen dat ze niet naar beneden viel want het was wel twee meter hoog. Gelukkig werkte de
verdoving heel snel en brachten de mannen haar snel naar haar nieuwe verblijf. Ik heb net 5 minuten geleden gecheckt en ze is wakker. Hopelijk gaat ze morgenochtend haar buitenverblijf verkennen want
we hebben er allemaal hard aan gewerkt. Zou leuk zijn om dat nog even te zien. Terwijl de luipaard nog onder verdoving was mochten de vrijwilligers die aan de kooi hadden gewerkt even bij haar en
haar aaien. Nou mensen dat was echt fantastisch. Om een luipaard aan te raken en te aaien en zo dicht bij te zijn. Nou had ik haar al door de tralies heen geaaid maar dit was natuurlijk absoluut een
van de beste belevenissen van de afgelopen twee weken. Om zo dicht bij zo'n prachtig dier te zijn. Kevin maakte de foto's dus die krijgen jullie natuurlijk te zien. Voor degene met facebook kun je al
kijken op de chipangali facebook pagina. Er kwamen ook nog wat gewonde dieren binnen, een baby duifje en een kameleon en ik ben druk met de kittens en het eten halen voor de duiker. Binnen twee weken
loop ik hier op Chipangali rond met een manchete en weet precies wat een duiker eet, een antilope of kudu. Haha wat heerlijk he. Maar vanaf morgen moeten ze het zonder mij doen. Ik zal iedereen en
elk dier zo missen. Behalve de slangen en het insekteleven! Brrr had weer een avontuur in de douche gisteren met een of ander enorm vliegend insekt. En terwijl ik dit schrijf bromt er ook iets groots
rondom me. Ik kijk alwel of het kameleon eten is of niet. Een Echte Afrikaner! Heb al beetje afscheid genomen van de verzorgers want de meesten hebben morgen een vrije dag. Ze werken 6 dagen in de
week en alleen maandagen zijn vrij. Ook voor de vrijwilligers dus daarom hebben we vanavond een groot kampvuur en een afrikaanse braai in het vrijwilligerskamp. Ik maak de hele tijd de grap dat ze
vieren dat ik weg ga maar ik weet dat het dat niet is. Iedereen zegt de hele tijd wanneer kom je terug en waarom kun je niet blijven? Maar ja ik mis jullie natuurlijk ook dus ik kom braaf weer terug
naar ons kikkerlandje. Maar o lieve mensen wat een armoe hier onder de bevolking dus ajb help me om veel dingen te sturen. Ik heb mijn vrienden Koslaiti en knobili overalls beloofd dus wie gaat me
helpen? Papa heeft al een doos handschoenen gestuurd. Ik heb iedereen getracteerd op een frizzi morgen dat is dus cola of sinas of iets anders want daar hebben ze helemaal geen geld voor. Het is maar
60 cent ofzo maar het gemiddelde maandloon is hier 150 dollar dus dat is niets. Maar morgen kunnen ze een frizzi bestellen of wat sigaretten. Wat ze zelf willen. Ik ben al lang blij dat ze mij in
leven hebben gehouden hahaha. Vandaag heb ik ook Kevins vader ontmoet. Hij heeft Chipangali gestart en ook een enorm boek over duikers geschreven. Nu al over de 80 maar loopt nog behoorlijk kwiek
door Chipangali. We hebben samen geluncht en hij zei dat we niet te hard moesten werken haha. Nou dat valt heel erg mee. We zaten net bij het zwembad uit te buiken. We krijgen hier twee maal per dag
een warme maaltijd en Patrica de kok heeft superaanbidders onder de vrijwilligers want het is allemaal even heerlijk. Elke maaltijd genieten we. De zon is nu echt onder en het is meteen donker en
Crunch huilt en de leeuwen brullen en dat zal ik nog het meest missen. De geluiden van het leven met de wilde dieren in Afrika. Nou lieve mensen, het volgende verhaal komt uit Egypte. Dikke kus van
mij.
Wat heerlijk om al jullie reacties te lezen. Iedereen is superjaloers wat ze zitten hier op het terras te smsn en dan vragen ze aan mij wat ze moeten vertellen aangezien ik steeds maar weer met leuke
incidenten aankom die ze zelf vergeten. Haha. Nicky wil dat ik de verhalen voor haar vertaal maar dat is best moeilijk. Ik vind het fijn dat iedereen zo geniet van mijn verhalen en gister skypte ik
met mam en pap en die wilen elke dag wel een verhaal! Ik heb weer een heerlijke dag op Chipangali gehad. We zijn nog steeds bezig om een luipaardkooi op te knappen met z'n allen. Op de een of andere
manier word ik steeds gestrikt om tour te doen terwijl de andere vrijwilligers een goed heenkomen zoeken. Ik vind het leuk om te doen en vertel gewoon veel verhalen en de helft ervan is niet waar.
Als ze iets vragen wat ik niet weet verzin ik het gewoon maar vandaag was er een familie groep uit zuidAfrika met heel veel kinderen. Ze hadden het ontzettend naar hun zin en terwijl we langs de
kooien van de luipaarden liepen was daar natuurlijk ook de kooi waar de vrijwilligers werken. Dus zei ik heel vrolijk: this is de volunteers cage, in the green shirt is Mikkel from Norway and the
other one is Xander from holland, they are both males and you can pet them thrue the cage if you are very carefull. De toeristen vonden het geweldig en lagen helemaal dubbel maar de jongens waren not
amused hahaha. Ik heb ook nog een tijdje met een kameleon op mijn hoofd gelopen omdat die heel geschikt is voor show and tell hier. De zwarte kindjes geloven namelijk dat de kameleon een duivel is
die je ziel kapot maakt of zoiets raars. Dus mogen ze hem aanraken en laten we zien dat er echt niets gebeurt als je er eentje op je arm hebt. We hopen dan dat ze hier die arme beestjes met rust
laten en niet doodstenigen om een onzinverhaal. Maar jammer genoeg werkte mijn kameleon vandaag niet mee want hij was helemaal verliefd op mijn haar en klom dus steeds naar mijn hoofd en stak zijn
lange gekrulde staart in mijn neus. Heb een paar fantastische fotos die ik zal proberen te posten. Tabani mijn prachtige luipaardvriendje gaat al helemaal in fotoshotpositie liggen als ik er aankom
dus zal ook proberen een foto van hem te posten. Ik had nog beloofd om te vertellen van onze safaritrip naar Matopos. We gingen vroeg weg met alle meiden. Nicky, jackie, krystle, yvette en ik. We
hebben zoveel plezier gehad! Het eerste deel van de trip gingen we heuvelopwaarts naar 'de kopjes' . Daar ben je echt on top of the world echt een fantastisch uitzicht en natuurlijk wilden we elke
rots beklimmen en rare foto's maken, terwijl Nichy de hel tijd be carefull riep. Je bent daar natuurlijk echt ver weg van alles dus je rijd niet even naar het ziekenhuis. Dat herinnert me aan iets.
We hadden gister de hele dag hard gewerkt en om drie uur kwam Nicky om te zeggen dat we gingen stoppen voor de dag en dat we wat water of iets anders moesten gaan drinken maar natuurlijk waren we
eigenwijs en gingen nog een tijdje door. Om vier uur zaten we allemaal op het terras. Mikkel met hoofdpijn, xander met een bijna verbrijzelde vinger en ik met een bult op mijn hoofd. Als je moe bent
gebeuren er eerder ongelukken dus natuurlijk kregen we meteen een preek over genoeg water drinken rust nemen endergelijke. Maar vandaag was het allemaal weer in orde hoor. Omdat het zo erg ging
onweren later viel de electriciteit uit en alleen in het grote huis is een generator. Dus renden we door de stromende regen naar het huis, gelukkig heb ik mijn regenjas uit Victoria Falls nog (beetje
gestolen haha) en kwam ik redelijk droog aan. na het eten gingen we even tv kijken want alles was nat op het terras en een half uur later lagen alle vrijwilligers te knikkebollen of te slapen op de
stoelen. Het was nog geen half negen hahaha We waren dus erg moe. Vandaag gaat het beter maar het is ook wat koelen en dat helpt wel mee. Oja terug naar Matopos. Na het beklimmen van de rotsen gingen
we een paar grotten in om grottekeningen te zien. Echt zo bijzonder om die tekeningen te zien en dan te beseffen dat ze duizenden en duizenden jaren oud zijn. Daarna gingen we het gamepark in. Nog
geen 10 jaar geleden wemelde het hier van de dieren maar nu is er haast niets meer. Allemaal weg gestroopt. Maar wij hadden super geluk. We werden bijna omvergelopen door klipspringers en bij een
oude luipaard val van Kevin en Nicky kwamen we verse sporen tegen van een luipaardmoeder met een kleine baby. Dat betekent dat er toch nog genoeg voedsel voor ze is dus we waren erg blij. Bij een
meertje stopten we even en klommen natuurlijk op een nabije rots om alles te kunnen zien. Officieel mag je natuurlijk de auto niet uit maar onder Nicky's toezicht deden we het toch. Het was prachtig.
We zagen een familiegroep nijlpaarden en de mooiste vogels. Na een kwartiertje en 100 foto's later gingen de anderen weer in de auto zitten terwijl ik nog even na droomde. Ik fantaseer graag nog even
na over het mooie landschap en hoe fijn het is om dit alles mee te maken. Vanuit mijn ooghoek zag ik opeen een boom naar me toe komen lopen. Kom vlug kom vlug riep ik naar de meiden, vergat in mijn
opwinding om engels te praten maar ze kregen de boodschap toch. Even later stonden we met z'n allen te genieten van een helebole giraffes. Wat een prachtig gezicht om die beesten in het echt en in
het wild te zien. Er gebeurde zoiets grappigs net. Even een intermezzo want dit is echt zo super Chipangali. Mikkel ging terug naar het kamp met zaklantaarn en de boodschappen die ik vandaag heb
gehaald en binnen een minuut was hij terug. Volgens hem was er een slang bij de poort. Het siste naar hem. Wij allemaal mee in het stikdonker om die slang te zoeken. Er zitten hier pofadders, black
mamba's en cobras en constictors dus het is altijd gevaarlijk. Jackie riep meteen dat het geen slang kon zijn omdat het te koud was maar ja toch maar evn kijken. Ik heel koel met mijn lantaarntje in
de boom schijnen en opeens sist er iets gevaarlijk. Ik schrik me echt dood en door mij schrikt iedereen zich dood brrrrrrrr gegil alom. Het was een kat! er zitten er veel hier in de buurt want ze
eten alle ratten op en zijn lekker vet en gezond. Nu zitten we na te shaken op het terras. Heerlijk genieten hier in Afrika he! Maar Matopos was prachtig. We hebben zoveel wild gezien, giraffes,
nijlpaarden, klipspringers, dessi's ( een soort wombat) bavianen, leguanen en prachtige vogels. En de natuur is zo prachtig! Jullie kennen me dus ik was natuurlijk zo enthousiast. Wat is dat van dier
en kijk die prachtige rotsen en wat is dat voor een boom en wat eten die dieren en wat zijn dit voor sporen? Krystle en Yvette zijn wat stiller dus het viel extra op. Ik was weer de nerd die alles
wilde weten maar Nicky weet ook zoveel van de natuur maar ze moetsen allemaal erg om me lachen. We gingen op een uitkijkpunt picknicken en het uizicht was net alsof je naar de TV kijkt. Adembenemend
mooi! Ik zeg iedereen wel honderd keer dat ik zo geniet dus ze vinden me allemaal grappig. Kevin en Nicky hebben me bijna geadopteerd haha. Twee weken zijn echt tekort maar ja. Ik heb nog een paar
dagen gelukkig. Ik wilde nog foto's uploaden maar na de slangenschrik ga ik toch maar met de andere vrijwilligers na het kamo. Ga het morgen doen! Hoop dat jullie weer zo genieten van dit verhaal.
Meer volgt! Knuffels en kus van Birgitte
Lieve allemaal, waarom er bij het vorige verhaal een kaart van mozambique verscheen. Geen idee! Ga het niet eens proberen te herstellen maar zal nu een goed kaartje er bij doen. Het gaat beter met me
hoor, mijn darmen gedragen zich redelijk. Ik had alleen norit mee genomen naar Vic Falls en het goede spul thuis gelaten. Ja dat zul je dus altijd zien. Maar Nicky denkt dat het toch iets met water
moet zijn geweest. Ik ben alleen maar super opgelucht dat ik weer kan eten en dat mijn darmen geen vreemde geluiden meer maken. En de cola hielp echt super! Maar het is nu een paar dagen zonnig
geweest en dan moet je echt wel water drinken want anders droog je super uit want je werkt ook en dus zweet je veel. Vandaag zijn we met het hele team bezig om de grote kooi van Rosslyn de luipaard
op te knappen. Ik kreeg een manchete om bomen en takken mee te kappen. Het duurde ongeveer een half uur en toen heb ik eerst om uitleg gevraagd. Geloof me een manchete is geen bijl,maar na dat ik
door had hoe het ging was het super. Echt fijn om te zien dat er straks een mooie opgeknapte kooi staat. Nog steeds geen welpjes van Poppy maar we blijven hopen. Ooit zal het gebeuren. Heb vandaag
voor het eerst een tour gedaan met bezoekers en het ging best goed. Wist veel meer dan dat ik dacht en anders verzin ik het er gewoon bij, jullie kennen me, verhalen vertellen is geen probleem! Maar
de bezoekers waren tevreden en vooral luipaard Razer met haar babytje waren een groot succes. De leeuwen vonden het te warm dus lagen allemaal te snurken. Wat ik nog wilde vertellen over mijn
cross-country Zimbabwe tour was dat op de terug weg de bus kapot ging! stonden we daar langs de kant van de weg. Maar tis Afrika dus de eerstvolgende bus stopte gewoon, we werden erin gepropt en daar
gingen we weer. Gelukkig hadden we een telefoon meegekregen van Nicky dus konden we haar vertellen waar we waren en stond ze ons op te wachten. Ze vindt het altijd fijn dat iedereen weer veilig op
Chipangali is haha Het was geweldig, ondanks alle tegenslagen. T blijft toch Afrika! Mijn kikkerdans vond plaats onder de douche! Kunnen jullie t voorstellen? Ik ging voor het slapen gaan even
douchen en terwijl ik binnen kwam sprong er ook een enorme pad naar binnen. Ik overdrijf niet, hij woog wel een kilo denk ik haha. We keken elkaar eens goed aan en ik dacht bij mezelf, ik ga echt
niet om hulp roepen. Ik ben een stoere meid en die pad is gewoon een onderdeel van the experience. Dus dapper ging ik me uitkleden terwijl ik de pad goed in de gaten hield. Hij hield zich heel rustig
dus niets aan de hand, dacht ik....Maar toen ik eenmaal op blote voeten was verliet mijn dapperheid me meteen. Alleen de gedachte dat zo' n koude natte pad op mijn blote voeten zou springen
ieuwwwwwww. Dus sprong ik snel onder de douche en terwijl ik mijn haar inzeepte begon die stomme pad heen en weer te springen. EN SPRONG BIJ ME ONDER DE DOUCHE. Om de pad te ontwijken hipte ik heen
en weer en het schuim spoelde in mijn ogen en alles was glibberig en o my god. Met een enorme sprong was ik eerder de douche uit dan de pad. Pffffff. Eenmaal weer aangekleed en mijn schoenen aan
moest ik wel lachen om mijn kikkerdans. Ik was ook een groot succes bij het ontbijt toen ik de voorstelling voor publiek nog eens overdeed. Lieve Dien, ik ben echt super blij met de ipad maar van
lezen komt niks. Ik ben de hele dag bezig in de dierentuin of ben op safari en 's avonds stort ik in bed en kan nog net mijn wekker zetten. Dus de boeken moeten maar even wachten tot ik thuis ben of
misschien als ik aan het zwembad lig in Cairo. Ik heb nog een prachtig verhaal over the local wildlife. Vandaag werkten we aan het opknappen van de luipaard kooi en op de grond komt nieuw compost.
Mijn taak was om compost te halen. Er is een grote compostberg naast het krokodillen verblijf en dus ga ik met schep en kruiwagen op weg om het te halen. Maar wat ze niet hadden verteld is dat er
GRUBS in de compost zitten. Gigantische glanzende vette witte rupsen. En die mogen natuurlijk niet in de luipaardkooi dus moet ik ze eruit zeven en de apen vinden ze heerlijk. De eerste minuten waren
gruwelijk maar gelukkig heb ik handschoenen ( ik zei toch paps dat ze goud waard zijn hier) en na een paar ritjes ben ik volleerd grub vinder. De aapen waren helemaal gek en als ik maar in zicht kwam
met de kruiwage brak de hel los. Het was fantastisch. Maar het werd te warm en ik werd een beetje duizelig van de hitte want de composthoop ligt niet in de schaduw dus toen ik dat vertelde werden
alle vrijwilligers meteen tot rust gemaand en gingen we in de schaduw op het terras zitten. Morgen is er weer een dag! Nu heb ik nog niets verteld over de Manotopos Hills maar dat komt nog wel. Ik
heb nog even voordat ik naar huis ga. Gelukkig! Had ik jullie al gezegd dat ik zo geniet? Haha Dikke kus van mij.
Lieve mensen, Zit weer lekker op het terras tussen de honden en de vrijwilligers. Ik zal ze even voorstellen, Nicky en Kevin zijn de eigenaars van Chipangali. Kevin's vader heeft Chipangali opgezet
in 1973, dus we zijn even oud. Op dit moment zit naast me Mikkel uit Noorwegen, Nicole uit zuid-africa, zij is de vrijwiligerscoordinator. Dan volgt Krystle uit lelystad, ze gaat morgen naar huis en
ik zal haar super missen maar gelukkig laat ze ook een hoop spulletjes achter die ik node mis sinds ik niet de hele inhoud van mijn koffer heb gekregen haha. Mikkel en ik gaan ook voor haar kittens
zorgen, ze zijn nu 5 weken oud en hobbelen vrolijk door het vrijwilligerskamp Natuurlijk wel onder supervisie van 1 van de vrijwilogers want anders worden ze opgegeten door ratten of wilde katten
etc. Ze doen het echt super goed en zijn lekkere knuffelkontjes. Het betekent natuurljk wel de hele dag terug rennen naar het kamp om ze te eten te geven maar dat doen we graag al is de ochtend
voeding altijd wel voor onderhandeling vatbaar haha. Dan Xander uit Bussum, hij is net gister aangekomen maar meteen lid van onze kudde zo gezegt. Dan hebben we Yvette uit Israel die een beetje uit
de boot valt en mensen geloof me, ik doe mijn best. Jackie is uit Australie en is hier al 4 maanden dus dat is echt geweldig. Ze is echt super wat ze is de hele wereld al rond gegweest en zit vol
verhalen. Vandaag waren we met ' all the girls' naar Matopos Hills' en zij is echt super in het spotten van wildlife. We hebben echt hartstikke veel plezier met elkaar en er wordt veel gelachen en
plannen gemaakt. Voor ik naar mijn avonturen van vandaag ga zal ik nog vertellen over onze trip naar Victoria Falls. Het was echt geweldig. Maar wel super lange busrit. Ongeveer 6 uur, pffffffff.
Maar echt de moeite waard. Natuurlijk zat er een moeder met een negen maanden oude baby naast me en had ik de halve rit een chocolade baby op mijn schoot. Haha. Het was wel spannend bij het
uitstappen want terwijl ik de baby nog op de arm had was de moeder uit zicht verdwenen. Dus daar stonden we met z'n drieen, onze bagage en de chocolade baby. Gelukkig kwam de moeder het kindje toch
nog halen. Een vriend van de eigenaar van de lodge kwam ons ophalen van de bus en daar gingen we. Het was een prachtige lodge. Zwembad, stoelen bij het kampvuur en een tuin dat zo uit een sprookje
kwam. Gelukkig hadden we een kamer met z'n drieen alleen dus dat was gezellig! Nicky had onze accomodatie eerst geboekt bij Shoestring lodge maar aangezien het Pasen was ging het op het laatste
moment toch niet door en moesten we uitwijken naar de packbackers lodge maar oh jongens dat was echt alsof er een beschermengel voor ons uit had gekeken. Packbackerslodge was rustig en vol met
superleuke mensen. Backpackers worden snel vrienden met elkaar want anders is het een erg eenzaam bestaan. We hadden meteen een leuk clubje. Sydney uit Canada die de hele dag op de Zambeziriver had
gevist en de vissen mee terug had genomen om samen met ons bij het kampvuur op te eten. En dan een meusje uit hongkong die spaghetti voor ons kookte en twee jongens, Nate en Ryan uit de Usa die op
een motor Afrika rondcrossen. Maar dat was allemaal de tweede nacht want de eerste nacht kwamen we laat aan en besloten om bij de Shoestring lodge wat te gaan eten. Nou dat hebben we gewete. Het was
echt een partyplace. Luide muziek, dronken mensen en disco all night long. Nu weten jullie hoe gek ik daar op ben dus ik vermaakje me prima hahaha. Nou voor even was het best leuk maar we waren
allemaal blij dat we toch in de andere lodge zaten. We gingen laat slapen maar ik werdtegen jalf zes wakker omdat Mikkel naar de wc ging en teerug kwam met de mededeling: I don't think the pizza was
that good. Meteen ging er en lichtje bij me branden. Daarom was ik wakker geworden. Och lieve mensen wat ben ik ziek geweest. Mijn ingewanden vonden Zimbabwe doorcrossen duidelijk niet zo'n goed
idee. Na mijn potje Norit met Mikkel te hebben gedeeld ging het goed genoeg om de watervallen te gaan bezoeken. Nou dat was een belevenis. Door alle regen van de afgelopen periode waren de
watervallen echt enorm. Er is een trail waar je langs kunt lopen en het duurt echt uren maar echt de moeite waard. Ik was zo slim om een regenjas te kopen want je werd echt supernat. Je ziet de nevel
van deze enorme watervallen al van kilometrs ver en dan denk je o dat valt wel mee maar sta je er eenmaal naast dan is het net alsof iemand een emmer water boven je hoofd omkeerd. Foto's maken is er
dan niet meer bij want alles is nat. De terugweg liepen we dus als drie drijfnatte eendjes axhter elkaar aan weer terug naar de ingang maar wat een ondruk maakt al dat water geweld. We gingen terug
naar het hotel voor droge kleren en Mikkel en Krystle wouden graag een helicoptervlucht maken boven de watervallen. Ik wilde graag met een boek bij het zwembad zitten. Haha verstandig maar saai van
me he. Papa had niet bang hoeven zijn voor de bungeejump of de gorgeswing want z'n dochter was zo ziek dat ze eerst een uurtje ging slapen. Ame ik en mijn arme darmpjes. Het waren trouwens de eerste
bladzijden die ik in een weeg heb gelezen want op Chipangali heb je daar echt geen tijd voor. 'S avonds stort je daar uitgeput in bed en de wekker gaat om half zeven dus uitslapen is er ook niet bij.
Maar ok de watervallen waren een imponerend schouwspel en dat bulderende geraas van het water zal ik nooit meer vergeten. Er werd later dus lekker voor ons gekookt door de andere vrijwiligs en we
zaten heerlojk te kletsen en te lachen dus mijn leed was geleden.....dachten we. Een paar minuten nadat ik in bed ging liggen werd ik me toch ziek. Rillen en koortsaanvallen en ik was er van
overtuigd dat ik malaria had maar gelukkig had Krystle de week ervoor hetzelfde gehad en het hoort gewoon bij de African experience haha. De volgende ochtend zat ik als een bibberend jong vogeltje op
de bus terug naar Chipangali te wachten met een bezorgde Krystle en Mikkel om me heen maar ik knapte gelukkig weer een beetje op in de bus. Wat een verrhaal he! Wie gaat er ook naar zo'n ver land met
van die vreemde bacterien. Ik stap lieven bij een leeuw in de kooi dan dat ik weer een close encounter heb met de vreemde bacteriebeestjes van Africa. Eenmaal terug in Chipangali zorgde Nicky weer
voor me en gelukkig ben ik langzaam weer op krachten aan het komen al eet ik nog niet alles. Geef mijn maag en darmpjes een beetje voorzichtig wat te doen en zorg dat ze niet de kans krijgen om rare
fratsen uit te halen. Ik leef nu op cola want volgens mijn zus is dat het beste. We gingen naturlijk bij thuiskomst eerst even alle lievelingsdieren af om te knuffelen en aandacht te geven. Naast
onze kittens zijn dat Dashen en Oranje de leeuwen, Crunch de hyena, Dante de grote mannetjesleeuw die zich lekker laat kriebeln door de tralies heen. En voor mij natuurlijk Tabani en Lundi de
luipaarden. De rest van de leeuwen zijn te wild om te aaien want je bent meteen een vinger of erger kwijt. We zijn wel super zenuwachtig met z' allen want Poppy, 1 van de vele leeuwinnen hier zou al
een week geleden haar kleintjes moeten krijgen maar ....steeds nog niets. Misschien morgen? Ik heb echt nog super veel te vertellen bijvoorbeeld van mijn Afrikaanse kikkerdans onder de douche tot de
safaritrip in Matopos maar dat moet wachten tot een andere keer want ik word terig verwacht in hte kamp want er is een eindfeestje voor Krystle. Ps oja ik krijg nog steeds geen smsjes dus ik denk dat
iedereen me vergeten is. Dikke kus en super veel liefs voor iedereen.
Lieve allemaal, Zit met mijn geleende i-padje op het terras bij het grote huis van Chipangali. Het is de enige plek waar er internetbereik is maar ook waar we samen eten en kletsen 's avonds. De maan
is vol en af en toe brullen de leeuwen tegen elkaar en roept Chrunch de hyena naar de maan. Crunch is erg zielig want zijn grote liefde Amy is pas geleden gestorven en nu is hij heel verdrietig. We
proberen hem veel aandacht te geven en door het draad heen kunnen we hem en beetje aaien maar hij is erg snel en heeft enorme scherpe tanden. De drie honden zitten lekker dicht bij me en Tippi
probeert steeds op mijn schoot te klimmen maar dat lukt net niet met i-pad en twintig kilo hond. Tot een paar dagen geleden had ik ook gezelschap van Dashen en Oranje (de leeuwen) gehad maar jammer
genoeg had een bewaker Oranje in Chipangali opgesloten in plaats van bij het huis. Ze ging op zoek naar haar maatjes maar kwam onderweg een leuk ezeltje tegen en een paar konijntjes. Jammer genoeg
hebben haar nieuwe speelkameraadjes het niet overleefd dus nu woont Oranje samen met Dashen in een groot verblijf in Chipangali. Tuurlijk worden ze erg gemist bij het huis, vootal door Ringo de grote
Mechelse herder. Daarom mag hij af en toe het verblijf in om met ze te spelen. Elke dag is een superavontuur hier. Van het schoonmaken van de leeuwenkooien tot spelen met de baby appjes. Nou klinkt
dat spelen super leuk maar geloof me als ze eenmaal op je gepiest hebben is de lol er gauw af. Werken met zo'n babyaap in je nek geklemd is ook niet super kan ik je wel vertellen. Ik heb ook al een
lesje Yoga gegeven in het vrijwilligerskamp want vooral de leeuwenkooien is een sluip door kruip door route en een beetje Yoga ia prima voor al dat gesteun en gekreun, haha. Ze vonden het allemaal
super en er is een hele fotoshot van gemaakt dus het was lachen. Met Krystle en Mikkel ben ik naar de Victoria Falls gegaan. Een drie daagse trip door het prachtige Zimbabwe landschap. Natuurlijk
hadden we het geluk dat we 's avonds bij het licht van de volle maan een hele kudde olifanten tegen kwamen in het Hwange National Park waar we net een tussenstop hadden gemaakt. O wat was dat
geweldig. Nicky had voor ons twee overnachtingen geboekt in een backpackers lodge en het was een geweldige belevenis om al die mensen te ontmoeten die afrika en/of de wereld door reizen. Er waren
twee jongens van usa die op een aftandse motor afrika rondtoeren. Ze waren al overal geweest. Super hoor. Ik zal snel posten over mijn avonturen bij de watervallen maar Krystle en Mikkel willen terug
naar het kamp en ik wil niet alleen in het donker met mijn kleine zaklantaarntje door Chipangali heen. In mijn verbeelding breken de leeuwen altijd los om mij te besluipen. Om mijn eigen overactieve
verbeelding tegen te gaan ga ik luidkeels zingend door het donkere park. Natuurlijk is er dan altijd de nachtbewaker James die me ergens op staat te wachten. " Good evening, madame" en elke keer
schrik ik me weer dood. Hij heeft ook zo' n goede schutkleur in de nacht haha. Maar hij is heel lief en snapt niks van mijn verbeelding. " they are all lock-up for the night, madame" Ja zeg ik dN,
maar ze kunnen toch ontsnappen. James schudt dan ernstig zijn hoofd. " no madame, you are safe here" hahaha Maar het is fantastisch om snachts al die dieren te horen en te beseffen dat jij ook in het
park slaapt. Oh lieve allemaal ik geniet met vole teugen. P.s Ik krijg geen smsjs dus ik denk dat jullie me allemaal vergeten zijn of dat ik geen bereik heb. Hoop dat jullie mijn smsjs wel krijgen
Dikke kus Bir
