Lieve mensen, Zit weer lekker op het terras tussen de honden en de vrijwilligers. Ik zal ze even voorstellen, Nicky en Kevin zijn de eigenaars van Chipangali. Kevin's vader heeft Chipangali opgezet in 1973, dus we zijn even oud. Op dit moment zit naast me Mikkel uit Noorwegen, Nicole uit zuid-africa, zij is de vrijwiligerscoordinator. Dan volgt Krystle uit lelystad, ze gaat morgen naar huis en ik zal haar super missen maar gelukkig laat ze ook een hoop spulletjes achter die ik node mis sinds ik niet de hele inhoud van mijn koffer heb gekregen haha. Mikkel en ik gaan ook voor haar kittens zorgen, ze zijn nu 5 weken oud en hobbelen vrolijk door het vrijwilligerskamp Natuurlijk wel onder supervisie van 1 van de vrijwilogers want anders worden ze opgegeten door ratten of wilde katten etc. Ze doen het echt super goed en zijn lekkere knuffelkontjes. Het betekent natuurljk wel de hele dag terug rennen naar het kamp om ze te eten te geven maar dat doen we graag al is de ochtend voeding altijd wel voor onderhandeling vatbaar haha. Dan Xander uit Bussum, hij is net gister aangekomen maar meteen lid van onze kudde zo gezegt. Dan hebben we Yvette uit Israel die een beetje uit de boot valt en mensen geloof me, ik doe mijn best. Jackie is uit Australie en is hier al 4 maanden dus dat is echt geweldig. Ze is echt super wat ze is de hele wereld al rond gegweest en zit vol verhalen. Vandaag waren we met ' all the girls' naar Matopos Hills' en zij is echt super in het spotten van wildlife. We hebben echt hartstikke veel plezier met elkaar en er wordt veel gelachen en plannen gemaakt. Voor ik naar mijn avonturen van vandaag ga zal ik nog vertellen over onze trip naar Victoria Falls. Het was echt geweldig. Maar wel super lange busrit. Ongeveer 6 uur, pffffffff. Maar echt de moeite waard. Natuurlijk zat er een moeder met een negen maanden oude baby naast me en had ik de halve rit een chocolade baby op mijn schoot. Haha. Het was wel spannend bij het uitstappen want terwijl ik de baby nog op de arm had was de moeder uit zicht verdwenen. Dus daar stonden we met z'n drieen, onze bagage en de chocolade baby. Gelukkig kwam de moeder het kindje toch nog halen. Een vriend van de eigenaar van de lodge kwam ons ophalen van de bus en daar gingen we. Het was een prachtige lodge. Zwembad, stoelen bij het kampvuur en een tuin dat zo uit een sprookje kwam. Gelukkig hadden we een kamer met z'n drieen alleen dus dat was gezellig! Nicky had onze accomodatie eerst geboekt bij Shoestring lodge maar aangezien het Pasen was ging het op het laatste moment toch niet door en moesten we uitwijken naar de packbackers lodge maar oh jongens dat was echt alsof er een beschermengel voor ons uit had gekeken. Packbackerslodge was rustig en vol met superleuke mensen. Backpackers worden snel vrienden met elkaar want anders is het een erg eenzaam bestaan. We hadden meteen een leuk clubje. Sydney uit Canada die de hele dag op de Zambeziriver had gevist en de vissen mee terug had genomen om samen met ons bij het kampvuur op te eten. En dan een meusje uit hongkong die spaghetti voor ons kookte en twee jongens, Nate en Ryan uit de Usa die op een motor Afrika rondcrossen. Maar dat was allemaal de tweede nacht want de eerste nacht kwamen we laat aan en besloten om bij de Shoestring lodge wat te gaan eten. Nou dat hebben we gewete. Het was echt een partyplace. Luide muziek, dronken mensen en disco all night long. Nu weten jullie hoe gek ik daar op ben dus ik vermaakje me prima hahaha. Nou voor even was het best leuk maar we waren allemaal blij dat we toch in de andere lodge zaten. We gingen laat slapen maar ik werdtegen jalf zes wakker omdat Mikkel naar de wc ging en teerug kwam met de mededeling: I don't think the pizza was that good. Meteen ging er en lichtje bij me branden. Daarom was ik wakker geworden. Och lieve mensen wat ben ik ziek geweest. Mijn ingewanden vonden Zimbabwe doorcrossen duidelijk niet zo'n goed idee. Na mijn potje Norit met Mikkel te hebben gedeeld ging het goed genoeg om de watervallen te gaan bezoeken. Nou dat was een belevenis. Door alle regen van de afgelopen periode waren de watervallen echt enorm. Er is een trail waar je langs kunt lopen en het duurt echt uren maar echt de moeite waard. Ik was zo slim om een regenjas te kopen want je werd echt supernat. Je ziet de nevel van deze enorme watervallen al van kilometrs ver en dan denk je o dat valt wel mee maar sta je er eenmaal naast dan is het net alsof iemand een emmer water boven je hoofd omkeerd. Foto's maken is er dan niet meer bij want alles is nat. De terugweg liepen we dus als drie drijfnatte eendjes axhter elkaar aan weer terug naar de ingang maar wat een ondruk maakt al dat water geweld. We gingen terug naar het hotel voor droge kleren en Mikkel en Krystle wouden graag een helicoptervlucht maken boven de watervallen. Ik wilde graag met een boek bij het zwembad zitten. Haha verstandig maar saai van me he. Papa had niet bang hoeven zijn voor de bungeejump of de gorgeswing want z'n dochter was zo ziek dat ze eerst een uurtje ging slapen. Ame ik en mijn arme darmpjes. Het waren trouwens de eerste bladzijden die ik in een weeg heb gelezen want op Chipangali heb je daar echt geen tijd voor. 'S avonds stort je daar uitgeput in bed en de wekker gaat om half zeven dus uitslapen is er ook niet bij. Maar ok de watervallen waren een imponerend schouwspel en dat bulderende geraas van het water zal ik nooit meer vergeten. Er werd later dus lekker voor ons gekookt door de andere vrijwiligs en we zaten heerlojk te kletsen en te lachen dus mijn leed was geleden.....dachten we. Een paar minuten nadat ik in bed ging liggen werd ik me toch ziek. Rillen en koortsaanvallen en ik was er van overtuigd dat ik malaria had maar gelukkig had Krystle de week ervoor hetzelfde gehad en het hoort gewoon bij de African experience haha. De volgende ochtend zat ik als een bibberend jong vogeltje op de bus terug naar Chipangali te wachten met een bezorgde Krystle en Mikkel om me heen maar ik knapte gelukkig weer een beetje op in de bus. Wat een verrhaal he! Wie gaat er ook naar zo'n ver land met van die vreemde bacterien. Ik stap lieven bij een leeuw in de kooi dan dat ik weer een close encounter heb met de vreemde bacteriebeestjes van Africa. Eenmaal terug in Chipangali zorgde Nicky weer voor me en gelukkig ben ik langzaam weer op krachten aan het komen al eet ik nog niet alles. Geef mijn maag en darmpjes een beetje voorzichtig wat te doen en zorg dat ze niet de kans krijgen om rare fratsen uit te halen. Ik leef nu op cola want volgens mijn zus is dat het beste. We gingen naturlijk bij thuiskomst eerst even alle lievelingsdieren af om te knuffelen en aandacht te geven. Naast onze kittens zijn dat Dashen en Oranje de leeuwen, Crunch de hyena, Dante de grote mannetjesleeuw die zich lekker laat kriebeln door de tralies heen. En voor mij natuurlijk Tabani en Lundi de luipaarden. De rest van de leeuwen zijn te wild om te aaien want je bent meteen een vinger of erger kwijt. We zijn wel super zenuwachtig met z' allen want Poppy, 1 van de vele leeuwinnen hier zou al een week geleden haar kleintjes moeten krijgen maar ....steeds nog niets. Misschien morgen? Ik heb echt nog super veel te vertellen bijvoorbeeld van mijn Afrikaanse kikkerdans onder de douche tot de safaritrip in Matopos maar dat moet wachten tot een andere keer want ik word terig verwacht in hte kamp want er is een eindfeestje voor Krystle. Ps oja ik krijg nog steeds geen smsjes dus ik denk dat iedereen me vergeten is. Dikke kus en super veel liefs voor iedereen.