Mijn laatste verhaal vanuit Chipangali. Wat een triestheid. Misschien kom ik weer in 'the mood' als ik de prachtige pyramides zie overmorgen maar nu ben ik verdrietig. Kevin heeft me wel een prachtige laatste dag bezorgd want hij wilde graag Kala de luipaard verhuizen naar haar grote net opgeknapte kooi. Nou dat was een belevenis. We probeerden eerst om haar in het nachtverblijf en the trapcage te drijven maar ze werkte niet echt mee. Dus besloot Kevin om toch maar een verdovingspijl af te schieten. Hij had het natuurlijk liever niet want het blijft altijd risicovol want je weet het juiste gewicht niet en hoe sterk het hart is maar gelukkig heeft Kevin het ontelbare keren gedaan en kent jij elk dier op zijn park heel goed. Het verdoven ging goed maar ze sprong natuurlijk boven op haar nachthok waar de verdoving prompt begon te werken dus wij stonden allemaal met kloppend hart te hopen dat ze niet naar beneden viel want het was wel twee meter hoog. Gelukkig werkte de verdoving heel snel en brachten de mannen haar snel naar haar nieuwe verblijf. Ik heb net 5 minuten geleden gecheckt en ze is wakker. Hopelijk gaat ze morgenochtend haar buitenverblijf verkennen want we hebben er allemaal hard aan gewerkt. Zou leuk zijn om dat nog even te zien. Terwijl de luipaard nog onder verdoving was mochten de vrijwilligers die aan de kooi hadden gewerkt even bij haar en haar aaien. Nou mensen dat was echt fantastisch. Om een luipaard aan te raken en te aaien en zo dicht bij te zijn. Nou had ik haar al door de tralies heen geaaid maar dit was natuurlijk absoluut een van de beste belevenissen van de afgelopen twee weken. Om zo dicht bij zo'n prachtig dier te zijn. Kevin maakte de foto's dus die krijgen jullie natuurlijk te zien. Voor degene met facebook kun je al kijken op de chipangali facebook pagina. Er kwamen ook nog wat gewonde dieren binnen, een baby duifje en een kameleon en ik ben druk met de kittens en het eten halen voor de duiker. Binnen twee weken loop ik hier op Chipangali rond met een manchete en weet precies wat een duiker eet, een antilope of kudu. Haha wat heerlijk he. Maar vanaf morgen moeten ze het zonder mij doen. Ik zal iedereen en elk dier zo missen. Behalve de slangen en het insekteleven! Brrr had weer een avontuur in de douche gisteren met een of ander enorm vliegend insekt. En terwijl ik dit schrijf bromt er ook iets groots rondom me. Ik kijk alwel of het kameleon eten is of niet. Een Echte Afrikaner! Heb al beetje afscheid genomen van de verzorgers want de meesten hebben morgen een vrije dag. Ze werken 6 dagen in de week en alleen maandagen zijn vrij. Ook voor de vrijwilligers dus daarom hebben we vanavond een groot kampvuur en een afrikaanse braai in het vrijwilligerskamp. Ik maak de hele tijd de grap dat ze vieren dat ik weg ga maar ik weet dat het dat niet is. Iedereen zegt de hele tijd wanneer kom je terug en waarom kun je niet blijven? Maar ja ik mis jullie natuurlijk ook dus ik kom braaf weer terug naar ons kikkerlandje. Maar o lieve mensen wat een armoe hier onder de bevolking dus ajb help me om veel dingen te sturen. Ik heb mijn vrienden Koslaiti en knobili overalls beloofd dus wie gaat me helpen? Papa heeft al een doos handschoenen gestuurd. Ik heb iedereen getracteerd op een frizzi morgen dat is dus cola of sinas of iets anders want daar hebben ze helemaal geen geld voor. Het is maar 60 cent ofzo maar het gemiddelde maandloon is hier 150 dollar dus dat is niets. Maar morgen kunnen ze een frizzi bestellen of wat sigaretten. Wat ze zelf willen. Ik ben al lang blij dat ze mij in leven hebben gehouden hahaha. Vandaag heb ik ook Kevins vader ontmoet. Hij heeft Chipangali gestart en ook een enorm boek over duikers geschreven. Nu al over de 80 maar loopt nog behoorlijk kwiek door Chipangali. We hebben samen geluncht en hij zei dat we niet te hard moesten werken haha. Nou dat valt heel erg mee. We zaten net bij het zwembad uit te buiken. We krijgen hier twee maal per dag een warme maaltijd en Patrica de kok heeft superaanbidders onder de vrijwilligers want het is allemaal even heerlijk. Elke maaltijd genieten we. De zon is nu echt onder en het is meteen donker en Crunch huilt en de leeuwen brullen en dat zal ik nog het meest missen. De geluiden van het leven met de wilde dieren in Afrika. Nou lieve mensen, het volgende verhaal komt uit Egypte. Dikke kus van mij.