Heb maandagochtend nog een keer mijn ronde door Chipangali gelopen om afscheid te nemen van alle dieren. Daarna nam ik jankend en brullend afscheid van mijn medevrijwilligers en Nicky en Kevin. Wat een toestand! Afrika en dan met name Zimbabwe is ongeloofelijk mooi en ik hoop daar ooit eens terug te keren maar nu ging ik naar Egypte. Op de heenreis was het zo goed gegaan met het vliegen dat ik geen problemen verwachte en niet zenuwachtig was. Nou dat heb ik geweten. Ondanks de stralend blauwe lucht voorspelde de piloot al een 'bumpy ride'. Het was afschuwelijk! Luchtzakken, turbulentie en een zondagsrijder als piloot hadden me binnen de korste keren half in een paniekaanval en vreselijk misselijk en ziek. Toen ik eenmaal vaste grond onder voeten had moest ik me bedwingen om niet net als de Paus de grond te kussen, pffffffff. Had vreselijk medelijden met mezelf in Johannesburg waar ik met gierende zenuwen en een zieke maag op mijn volgende vlucht moest wachten. 7 uur lang! Had nu wel voldoende tijd om mijn arme koffer deze keer van top tot teen in te laten sealen. Heb hem streng toe gesproken om in Cairo uit te stappen en netjes op de bagageband te gaan liggen en dat heeft het arme ding ook keurig gedaan. Jammer was alleen dat ik hem zo goed had ingepakt dat de halve staf van het hotelpersoneel me moest helpen om hem los te maken uit al het plastic en tieraps haha. Niet zo handig als je ook de schaar en je zakmes in de koffer inpakt. Zucht! De tweede vlucht ging stukken beter. Ik kon zelfs voorzichtig een beetje eten en drinken en een beetje dutten. Al is 8 uur vliegen wel ontzettend lang als je niet lekker kunt slapen.' Nooit doen hoor Mams, ik kon gewoon geen houding meer vinden op het eind. Niets voor ons!' In Cairo stond er gelukkig iemand met een bordje van het Oasis hotel en Ms. Birgitte deVries. Heerlijk luxe werd ik door Mahmoud el Fayed naar mijn hotel gebracht. Jammer genoeg is hij geen familie van de Harrods clan in londen, zo verzekerde hij me. Heb nu al een paar uur door Cairo gereden en het doet denken aan een combinatie van een bouwput en een vuilnisbelt. Absoluut vreselijk! Ik snap helemaal waarom ze in opstand zijn gekomen maar geloof mij maar, het wordt nooit wat met die Egyptenaren. Als ze zich zelfs niet houden aan de basisverkeersregels dan is de grotere structuur van het opbouwen van een samenleving een onbegonnen werk. Dit alles psychisch geanalyseerd tijdens een drie uur oorlogszuchtig ritje in het verkeer van Cairo. De witte strepen op de rijbanen suggereren volgens de autorijders alleen maar rijstroken. Op een twee baans weg kunnen makkelijk 4 auto's naast elkaar rijden en dan staan er ook nog wat geparkeerd. Om 1 van de pleinen te doorkruisen heb je stalen zenuwen en de dapperheid van een krijger nodig. Gewoon je auto dwars zetten tegen inkomend verkeer en net zo lang schreeuwen en claxoneren todat iemand je langs laat. Ik begon elke keer stralend te applaudiseren als de chauffeur weer eens tegen het verkeer in een plein overstak om uiteindelijk toch in de juiste richting terrecht te komen. Hij stelde het erg op prijs. Toen ik eindelijk in mijn super de luxe chic hotel was aangekomen heb ik de rest van de dag in bed doorgebracht. Maar wat een prachtig hotel! Prachtige paradijselijke tuinen. Grote kamers en badkamers. Overal terrassen en restaurants en fonteinen en palmbomen etc etc. Genieten! Ik at het diner in het Bedoein Restaurant en het was in buffet vorm. Het enige nadeel was dat ik niet zoveel kon eten als ik wilde. Ik moest nog denken aan Axelle met haar 7 nagerechten haha. Ik redde het gewoon niet want er waren wel 14 taarten. Verse dadels, sauzen, fruit, chocola, baklava etc etc. Absoluut verrukkelijk! Vandaag stonden de piramides op het programma maar toen ik wakker werd was de omgeving in een rode waas veranderd. Een stofstorm! Iedereen verzekerd me dat dit nooit voorkomt dus natuurlijk stel ik me er op in dat ik die hele piramides niet te zien krijg. De chaufeur bracht me in plaats daarvan naar het Tahir plein en het Nationaal Museum, nadat hij langs de onzichtbare piramides had gereden. ' joe kan not zie them in dis wetter' Ja dat was wel duidelijk, je zag een iets rodere schaduw maar dat was alles. Zucht! Maar toen het museum. O wat was het heerlijk. Ronddwalen in dit prachtige gebouw met zijn onvoorstelbare chaotische schatten. Ik had express geen gids genomen en het was heerlijk rustig dus ik heb drie uur lang overal in alle rust gelopen en gedroomd en gekeken. Geef mij maar een museum en wat tijd en ik vermaak me wel. In het hotel verzekerde de receptie en chauffeur dat de door mij gedachte drie uur te lang was. ' no no trie auwers is toe long, wan or toe is ienuf. There is nothing to see.' Nou geloof mij maar drie dagen is nog tekort. Alleen de zaal met Ramses en Toetachamon heeft me al een uur gekost er er zijn ongeveer 50 zalen dus.... Maar heerlijk genoten van mijn veel te korte drie uur. Ik veroorzaakte nog wel een relletje bij binnenkomst want had niet gezien dat je geen camera mee mocht nemen. Dus na door een controle als bij de douane van het vliegveld te zijn gekomen moest ik weer terug om mijn camera in bewaring te geven. De tweede keer vonden ze mijn zwitsers zakmes in mijn broekzak en zuchtend sloeg de zelfde bewaker zijn ogen ten hemel en begon tegen me te mopperen. Ik mopperde net zo hard terug in onvervalst Twents maar moest toch weer terug naar de man van de bewaring. De derde keer kwam ik met geheven handen alsof ik onder schot werd gehouden binnen en draaide ik een stralend pirouette voor de bewuste bewaker. Hem vooral uitnodigen om me te fouilleren (schrijf je dat wel zo?) Hij moest er toch wel om lachen en daarna kon mijn museumavontuur beginnen. Morgen is hopelijk de stofstorm gezakt en zie ik de piramides eindelijk. Ik laat het jullie weten. Dikke kus voor iedereen en vind het heerlijk om jullie reacties te lezen. Heb het te leuk om heimwee te hebben maar mis jullie natuurlijk wel. Mara bij het heerlijke eten en Dien om verhalen te vertellen. Axelle vooral bij de lekkere chocolade taart en Jan om met me door het museum te struinen. JE HAD GENOTEN LIEFFIE en mijn zus om me uit de problemen te houden al doet ze het fantastisch uit Nederland. Sorry dat ik zo lastig ben lief, en dat jij en mam zoveel moeten regelen. Extra dikke kus Morgen weer een verhaal! Tot dan.